Pamiętacie ten odcinek Friends, w którym Rachel znajduje w zamrażarce u Joeya Lśnienie (a swoją drogą zdziwiło mnie okrutnie, że tak zmarginalizowano tę książkę Kinga w podróży przez stany popświadomości w epizodzie ze Stephenem - ekipo Jakuba Ćwieka: wstyd!)? Joey czyta na okrągło tę powieść, a ponieważ bardzo się jej boi, chowa w zamrażarce.
Ja mam podobnie z tym strachem przy niektórych kontynuacjach komiksowych, a raczej z powrotami po latach do jakiejś postaci, żeby jeszcze dopisać do świetnej, zamkniętej opowieści, coś tam. Właśnie, na ogół jest to „coś tam”. Nowych Strażników nawet nie kupiłem. Kontynuacji V jak Vendetta, Mausa, Muncha, Ósmej Czary i wielu innych też bym nie kupił, gdyby powstały. Taki ze mnie ortodoks. Ale Sandmana: Uwerturę kupiłem. I tak się bałem do niego zaglądać, że egmontowy trade w folijce leżał prawie dwa lata na regale (w zamrażarce w jednej szufladzie nie mam miejsca, bo przechowuję odcinane Metzenowi palce stóp - za karę za spóźnianie tłumaczeń superów; w drugiej mam zapas lodów śmietankowych z zamrożonym sokiem wiśniowym; w trzeciej nie wiem, boję się zajrzeć; czwarta się nie otwiera). Przełamałem się tylko z powodu cyklu Vertigo na Z. i…
…czytając pierwszy zeszyt poczułem się jak w starym dobrym Śnieniu: ten sam klimat, ten sam rozmach, to samo intrygujące zawiązanie akcji, to samo bogactwo rozwiązań kompozycyjnych. I coś nowego: chyba większa różnorodność (która nie wpływa na spójność); na pewno strony z „chapter…”, gdzie w Eisnerowskim (czytaj: wkomponowanym w rysunek graficznie słowie, słowo staje się częścią świata przedstawionego) stylu dowiadujemy się, który rozdział będziemy czytać.
Cieszmy się tym otwarciem Uwertury, które jest bardzo treściwe, bo w dalszych zeszytach w zasadzie chodzi przede wszystkim o popis rysownika i oszałamiające kompozycje plansz oraz sekwencji, a historia… Lepiej wrócić do oryginalnego runu. Jeszcze jedno Uwertura czyni bardzo dobrze: nakazuje nam zadać sobie pytanie o to, czy chcemy czytać zapowiedziane na sierpień 2018 The Sandman Universe?
Ja mam podobnie z tym strachem przy niektórych kontynuacjach komiksowych, a raczej z powrotami po latach do jakiejś postaci, żeby jeszcze dopisać do świetnej, zamkniętej opowieści, coś tam. Właśnie, na ogół jest to „coś tam”. Nowych Strażników nawet nie kupiłem. Kontynuacji V jak Vendetta, Mausa, Muncha, Ósmej Czary i wielu innych też bym nie kupił, gdyby powstały. Taki ze mnie ortodoks. Ale Sandmana: Uwerturę kupiłem. I tak się bałem do niego zaglądać, że egmontowy trade w folijce leżał prawie dwa lata na regale (w zamrażarce w jednej szufladzie nie mam miejsca, bo przechowuję odcinane Metzenowi palce stóp - za karę za spóźnianie tłumaczeń superów; w drugiej mam zapas lodów śmietankowych z zamrożonym sokiem wiśniowym; w trzeciej nie wiem, boję się zajrzeć; czwarta się nie otwiera). Przełamałem się tylko z powodu cyklu Vertigo na Z. i…
…czytając pierwszy zeszyt poczułem się jak w starym dobrym Śnieniu: ten sam klimat, ten sam rozmach, to samo intrygujące zawiązanie akcji, to samo bogactwo rozwiązań kompozycyjnych. I coś nowego: chyba większa różnorodność (która nie wpływa na spójność); na pewno strony z „chapter…”, gdzie w Eisnerowskim (czytaj: wkomponowanym w rysunek graficznie słowie, słowo staje się częścią świata przedstawionego) stylu dowiadujemy się, który rozdział będziemy czytać.
Cieszmy się tym otwarciem Uwertury, które jest bardzo treściwe, bo w dalszych zeszytach w zasadzie chodzi przede wszystkim o popis rysownika i oszałamiające kompozycje plansz oraz sekwencji, a historia… Lepiej wrócić do oryginalnego runu. Jeszcze jedno Uwertura czyni bardzo dobrze: nakazuje nam zadać sobie pytanie o to, czy chcemy czytać zapowiedziane na sierpień 2018 The Sandman Universe?
(Kuba Jankowski)
"The Sandman: Overture" #1. Scenariusz: Neil Gaiman. Rysunki: J.H.Williams III. Kolor: Dave Stewart. Wydawca: DC Vertigo, grudzień 2013
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz