Triceps

Autor: Łukasz Kowalczuk

Pierwotnie miał to być tekst o czwartym Bicepsie. Ale doszedłem do wniosku, że jednak głupio by było, bo maczałem w nim palce. Ziniol #52 też odpada, z wiadomych powodów. Wpadło mi ostatnio w łapy kilka zinów o bardziej artystycznym profilu, ale nie wiem co bym miał o nich napisać... Zapomniałem, nie wiedzieć czemu, o Tricepsie. W związku z tym recenzja tego zbioru* w ramach nadrabiania zaległości. 

Okładka jest fajna, czego niestety nie można powiedzieć o stronie informacyjnej – tutaj miało być chyba „na bogato” a wyszło nieczytelnie. Jakość wydania jest odpowiednia (druk, papier) a cena przystępna (ludzie naprawdę płacą odliczone 18,75?). 

Rymowane teksty dodają uroku historyjce ze świata Człowieka bez Szyi. Czuć świątecznego ducha i szkoda, że rzecz nie ukazała się w grudniu. Bez wierszy mogło być gorzej. Nienawiść Stefańca to całkowita zmiana klimatu. Trochę naiwna, ale dobrze pomyślana i świetnie narysowana rzecz. „Punki faszyści”? No bez żartów. Jeszcze jakiś czytelnik pomyśli, że coś takiego występuje w przyrodzie częściej niż yeti. Ale to szczegół, w sam raz dla takich czepialskich jak ja. Następne komiksy są już utrzymane, mniej lub bardziej, w humorystycznym i groteskowym tonie. 

 Aleby to było gdyby ktoś pomyślał o wydaniu prac Lewandowskiego w kolorze. Póki co jednak, wszystkie jego komiksy ukazują się w czerni i bieli. Może więc nadszedł czas, żeby rysować pod tym kątem? Żegnaj Laleczko prekonuje mnie, że trzeba nadrobić braki i zabrać się za lekturę innych dokonań Janusza i Niewiadomskiego (nie, żebym ich twórczości nie znał, po prostu mam braki). Rustecki podoba mi się nieco mniej, ale dosłownie odrobinę. Jest rozpoznawalny styl, mroczny klimat i trzy strony, które psują moim zdaniem efekt. 

 Fani średnio-starych filmów klasy Z będą zachwyceni Mekano Turbo, jedynym komiksem zagranicznego autora w tym zestawie. Cycki, minety, flaki, krew, bluzgi. Wszystko w odpowiednich, dużych dawkach. Pomysł z dwiema małymi planszami na stronie bardzo dobry (nie wiem tylko czy tak to było drukowane pierwotnie czy to robota ATY). Bob Marley His-tory jest najsłabsze z całego zestawu, ale ja reggae przyjmuję tylko w pewnym stanie. Plusem jest to, że można się kilku ciekawych rzeczy dowiedzieć. Na koniec niezły prolog Nienawiści Atomowego Rycerza. Jeśli zawartość całości dorówna tytułowi to będę kontent. 

Triceps cieszy i wkurwia jednocześnie. Cieszy, bo to kawał dobrej roboty. Wkurwia, bo założeniem redakcji jest wydawanie go raz na rok (a i z tym mogą być problemy). Marzy mi się kwartalnik na takim poziomie, ale kogo ja oszukuję. Nie ma co płakać, następny numer już za pół roku.

*Czas na suchara w przypisie. Na ulicy stoi tłumek a nad nim przelatuje bliżej niezidentyfikowany obiekt komiksowy. „Czy to zin”? „Czy to magazyn?” „A widzisz ISBN?” „A płacili autorom?” „Czy jest jedyny w Polsce?”... Uznałem, że zbiór (tudzież antologia) to najbezpieczniejszy termin.