Kibicujemy (107)

Autor: Dominik Szcześniak Magda Łysak to rysowniczka komiksu "Immortal Suicide", któremu kibicowaliśmy dotychczas dwukrotnie. Po wypowiedziach swoich kolegów na temat przygotowywanego albumu, przyszedł czas na kilka słów od tej niezwykle utalentowanej autorki... 

O pracy nad "Immortal Suicide" 

Praca nad "Immortal Suicide", jak i nad komiksem w ogóle, choć przyjemna i bardzo satysfakcjonująca do najłatwiejszych nie należy. Wymaga dobrej organizacji czasu, wytrwałości i samodyscypliny (zwłaszcza jeśli pracuje się z kumplami, którzy często nie mają serca powiedzieć kilku dosadnych, a jakże motywujących słów ;P), by nie rzucać szkicownikiem w kąt i nie szukać zapomnienia przy jakimś czasożernym crpgu, gdy rozchlapana facjata głównego bohatera "nie chce się narysować" przy dziesiątym podejściu, a kartka grozi przedziurawieniem. 

Uwielbiam character design, mój szkicownik to w większości akty i portrety.. Jednak projektowanie plansz, tła, panoramiczne kadry z pięknie wykreśloną perspektywą i bogactwem detali sprawiają, że nerwowo przygryzam ołówek. "Immortal Suicide" to dla mnie wyzwanie i okazja do zmierzenia się z własnymi słabościami, psychozami i demonami których byłam świadoma, ale z których pokonaniem do tej pory zwlekałam.* 

O dotychczasowych spotkaniach z komiksem 

Punkt zwrotny, kiedy komiksy zaczęłam traktować „na poważnie”, uświadomiwszy sobie, że to dziedzina sztuki dalece wykraczająca poza świat Marvela, Asterixa, czy nawet Thorgala nastąpił około 5 lat temu za sprawą Klaudiusza Stochmala, który do dziś jest moim „pierwszym” scenarzystą. Do tej pory wspólnie próbowaliśmy swoich sił w krótkiej formie komiksowej, dwukrotnie na MFK w Łodzi i w konkursie „Miasto bez dymków” w Stalowej Woli. W planach na najbliższe lata jest rozwinięcie wątków z tych pierwszych, konkursowych i powiedzmy „próbnych” plansz, które teraz z perspektywy czasu oceniam jako etap „szlifowania” techniki. Choć wydaje mi się, że ten proces, czy też właściwie chęć doskonalenia się nie ma końca. Nie wiem jak to jest u innych, ale mnie, gdy spoglądam wstecz na swoje „twory” często towarzyszy myśl, że coś mogłam zrobić, narysować lepiej. I mało istotne, czy to szkic sprzed kilku lat, czy kilku dni. Rysować coraz lepiej i lepiej i mieć coraz większą frajdę! O to w tym chodzi. Chyba.** 

O "Immortal Suicide" 

W warstwie fabularnej określiłabym IS jako swego rodzaju realizm magiczny. Z jednej strony świat przedstawiony łudząco podobny do naszego z podatkami i agentami, ciskającymi w gwiazdy rocka tony papierków, z drugiej zmagający się z własną nieśmiertelnością główny bohater, wampiry, szalone tempo, akcja i żarty z praw fizyki (;P). Chciałabym, aby kreska – lekka, ekspresyjna, swobodna - korespondowała ze scenariuszem, z konwencją, z nastrojem. A jaki to nastrój? Cóż, "Immortal Suicide" to mocno zakrapiany czarnym humorem wywar z musicalu i thrillera w sosie słodko – gorzkim. Mamy tu obrzydliwe bogactwo, hedonizm, i iście barokowy przepych, siłę, witalność ale też średniowieczne vanitas vanitatum, makabreskę i ziejące grobem gdzieś w tle Rock is dead. 

Muzyka jest zresztą kluczem, lejtmotywem, rdzeniem całej opowieści. Główny bohater, Stone, to metafora rocka. Rzeczywiście nieśmiertelny? Czy żywy trup? 

O mistrzach 

Moimi niedoścignionymi wzorami są w skali światowej (tu zaskoczenia raczej nie będzie) wirtuozi komiksu jak Sergio Toppi, Moebius, ekspresyjny Hugo Pratt, czy mistrz kompozycji i „zabaw z kadrem” Andreas, także Milo Manara. Jeśli chodzi o polskich twórców pozostaję lokalną patriotką, uznaniem darząc Jerzego Ozgę i Janusza Ordona. Jakżeby inaczej.
Mam nadzieję, że już niedługo będziemy mogli razem z Janem i Norbertem zaprosić Was do lektury. 

* Przez wrodzone lenistwo i malkontenctwo.
** Radość z tworzenia i samorozwoju to oczywiście ściema. Liczą się trzy słowa. Kasa, sława, faceci.;) 

Ciąg dalszy nastąpi... 
Autorem grafiki tytułowej akcji społecznej "Kibicujemy komiksiarzom" jest Wojciech Stefaniec.