Kibicujemy (57)

Autor: Maciej Pałka

Witam!

Tu Maciej Redaktor Pałka. Pozazdrościłem znakomitych karier tuzom redaktorskiego fachu takim jak Redaktor Babiel czy Redaktor Chudoliński i postanowiłem wziąć sprawy w swoje sterane pracą komiksowego proletariatu ręce. Informuję, że brutalnie zhakowałem stronę Ziniola i od dziś będę się tu czasami szarogęsił. Zaczynam od supportowania działu kibolskiego i wprowadzenia Ziniola na łono Fejsbooka. Viva la Revolution!

A teraz przejdźmy do rzeczy:
Kibicujcie komiksiarzom! W każdy dzień roboczy, o godzinie ósmej zero zero my to robimy na stronie "Ziniola"! Dziś zaczynamy wspierać Daniela Gutowskiego w jego zmaganiach nad albumem "Fear of Life". Oddajmy głos autorowi:
Kochani!

„Fear of Life” jest pokłosiem czterostronicowego komiksu zatytułowanego „One Day with Amy”, który również zrobiłem ze Stevem B. (Brandon? Bradley? Do dziś nie wiem) Wallace’m do amerykańskiej antologii „Reading With Pictures”. Wydaje mi się zasadne cofnąć pamięcią kilka miesięcy wcześniej...

Steve znalazł mnie szczęśliwym trafem na deviantarcie, a jeszcze szczęśliwszym trafem było otworzenie przeze mnie maila, który mi przysłał. No bo koleś którego nie znam, tekst po angielsku, no nie ma bata – pomyślałem w pierwszej chwili – filtr antyspamowy dał dupy. A tu nie, okazało się, że ktoś w Stanach, a dokładniej niejaki Josh Elder, założył organizację non-profit propagującą nauczanie dzieciaków poprzez komiksy. No a jak najlepiej propagować nauczanie poprzez komiksy? Otóż należy zrobić antologię! Szczerze, mail od Steve’a, który chciał w tym wziąć udział, który dodatkowo jeszcze wpadł na pomysł, żeby i mnie do tego zaprosić, to wszystko sprawiło, że chodziłem z bananem na ustach przez kolejny miesiąc. Dodatkowo co chwila byłem czymś zaskoczony. A to tym, że wybrano po kilka osób, z których każda koordynowała kilka zespołów twórców; a to że oferowano pomoc kogoś, kto mógłby zrobić same literki albo kogoś, kto zająłby się tylko kolorami; albo w końcu, że na specjalnej stronie w internecie oferowano umieszczenie czyjegoś wizerunku w komiksie za ileś tam dolarów albo wysłanie oryginałów plansz tylko po to, żeby zebrać pieniądze na wydanie antologii. Człowieka od razu łapał ten pieprzony amerykański optymizm:) Tego samego optymizmu byłem świadkiem wówczas, gdy po wydaniu antologii „RWP” Steve oznajmił mi, że chce zrobić ze mną cały album i zaoferował się, że nawet jak nam tego nigdzie nie wydadzą, to on wyda to za swoje. Nic, tylko emigrować :P

Co do samego „Fear of Life”, który na dzień dzisiejszy planujemy zrobić na 76 stron, to jest on dla mnie komiksem przełomowym, z kilku powodów. Po pierwsze jest to pierwsza tak długa historia, którą rysuję. Zazwyczaj robiłem historie nie dłuższe niż 4 strony, co wynikało z tego, że okropnie długo ślęczałem nad rysunkami i męczyłem papier tak bardzo, że bardziej przypominał linoryt. A to dlatego, że cierpię na chroniczny perfekcjonizm, który uważam za naprawdę ciężką przypadłość, przez którą wylądowałem nawet na kozetce. Zbyt idealistycznemu wyobrażeniu związku, zbyt ślamazarnemu robieniu opracowań do egzaminów (kolejne zagadnienia robiłem kolorowymi czcionkami i raz nawet wydałem 15 zł na wydruk, bo musiałem mieć kolorową czcionkę) towarzyszyło zbyt idealistyczne podejście do rysunku. Nad szkicem siedziałem całymi tygodniami, był dopracowany, idealny, linie były proste i łagodne. A kiedy brałem do ręki cienkopis, chciałem aby tusz idealnie pokrywał się ze szkicem, co nigdy mi się nie udawało. Potem gumkowanie tych niby-linorytów prowadziło do wytarcia tuszu, więc potem kładłem tusz raz jeszcze. A co najlepsze, gdy patrzyłem na końcowy efekt, prawie zawsze byłem zawiedziony, bo to nie wyglądało tak jak chciałem i miałem tego serdecznie dosyć. Do tworzenia „Fear of Life” podchodzę więc w pewien sposób jak do terapii. Rysuję na tablecie (który uznaję za najlepszy wydatek w życiu), dzięki czemu znacznie przyspieszam pracę i jestem w stanie narysować jedną stronę w jeden-dwa wieczory. Bez pieprzenia się z gumkami, ołówkami i kartkami. Mogę od razu nakładać kolory, dzięki czemu już na etapie szkicu mam możliwość sprawdzić jak będzie wyglądać kompozycja całej strony. Mogę też wprowadzać poprawki do gotowych już stron. Ostatnio na przykład uznałem, że nie podobały mi się włosy na rękach i klacie głównego bohatera, więc mogłem poprawić gotowe już plansze bez konieczności rysowania wszystkiego od nowa. Wreszcie rysowanie jest dla mnie w pełni przyjemne i relaksujące. Wreszcie kwestia najważniejsza: ostatnio moimi inspiracjami stały się komiksy na pozór niedbałe w formie, przede wszystkim twórczość Sfara i Blaine’a uświadomiły mi jakie rysowanie daje mi prawdziwą radość. Szczerze mówiąc, aż kusi mnie czasem, żeby na cały album składały się te szkice, które dziergam w Photoshopie. Z pierwszymi stronami i między innymi z załamaniem perspektywy kryję też pewien sekret, o którym tylko na piwie:P

Sam scenariusz jest dla mnie o tyle wspaniały, że opowiada o rzeczach uniwersalnych. Punktem wyjściowym jest historia, która przydarzyła się Steve’owi naprawdę, a mianowicie telefon ze szpitala informujący o tym, że właśnie umiera jego wujek. Sęk w tym, że Steve nie miał żadnego wujka:P I o ile w prawdziwym świecie sytuacja szybko się wyjaśniła, o tyle nasz bohater fikcyjny zdecydował spotkać się z umierającym człowiekiem, mimo pełnej świadomości, że o żadnym pokrewieństwie nie może być mowy. Innym punktem wspólnym z rzeczywistością jest to, że główny bohater nazywa się tak samo jak scenarzysta (choć Steve w rzeczywistości jest łysiejącym grubaskiem). Dodatkowo mieszkanie głównego bohatera narysowałem na podstawie zdjęć mieszkania prawdziwego Steve’a, który ma jednak o wiele większy bajzel w mieszkaniu. Natomiast w życiu nie widziałem bardziej uporządkowanego scenariusza. Każda strona komiksu opisana na oddzielnej stronie, różne czcionki, dialogi pisane capslockiem czy skróty, o które muszę się dopytywać (no bo co to jest MCU?:P). Choć może mało miałem scenariuszy komiksowych w ręku. Mam tylko nadzieję, że mój entuzjazm który widać w tym przydługim opisie widać także w samym komiksie, czego dowód poniżej.

Ciąg dalszy nastąpi...

Autorem grafiki tytułowej akcji społecznej "Kibicujemy komiksiarzom" jest Wojciech Stefaniec.