Autor: Dominik Szcześniak
To nie jest zwykły western. Nie ma tu ani szybkostrzelnych, szlachetnych kowbojów, ani strasznych, łasych na skalpy Indian. Nie ma głównego bohatera, który chroni bezbronnych przed nieprawością, przejmuje się losem napotkanych na drodze żyjątek, a w saloonie pozwala sobie na wypicie symbolicznej szklanki whisky. Jest za to Bóg, Diabeł, humor oraz tytułowy bohater, który generalnie ma wszystko w dupie.
Tercet Jouvray (Olivier odpowiedzialny za scenariusz, Jerome za kreskę i Anne-Claire za kolory) posłużył się westernowym tłem do skromnej debaty teologicznej w oparach absurdalnego nieraz humoru. Bóg, którego spotyka ateista Lincoln, zgadza się z jego powszechnym wyobrażeniem jedynie połowicznie: owszem, jest starszym, siwobrodym panem, ale w żadnym wypadku nie jest przerażająco smutny, nie mówi archaizmami i często popełnia błędy, eksperymentując ze swoimi stworzeniami. Diabeł, również pojawiający się na drodze Lincolna, to koleżka który zawsze pomoże, a do pewnych zadań wynajmowany jest przez Boga. Czyli wszystko się zgadza.
Nie jest to dualizm jaki być powinien. Nie odróżnisz Boga od Szatana inaczej niż po wyglądzie. Sytuację podbarwia fakt, że idealne wypośrodkowanie stanowisk Dobra i Zła skumulowane jest w tytułowym bohaterze. Lincoln z dystansem podchodzi do obu Wielkich Panów, wierzy tylko w to, co widzi i zawsze ma w zanadrzu ciętą ripostę. Na skutek takiego a nie innego przebiegu spraw, Lincoln zostaje przez Boga obdarowany nieśmiertelnością, w związku z czym jego nastawienie ulega stopniowej weryfikacji, nawet do momentu, w którym zaczyna czynić dobro, a więc coś, czego do tej pory miał świadomość, ale niespecjalnie skłaniał się ku jakiejkolwiek formie jego realizacji.
Po raz pierwszy odkąd zajmuję się recenzowaniem, miałem ochotę przedstawić kilka cytatów z komiksu. Pomysł jednak porzuciłem, ponieważ okazało się, że musiałbym zacytować mniej więcej 70% albumu. Ograniczę się zatem do napisania, że dialogi skonstruowane są tutaj po mistrzowsku i co kilka stron powodują gromkie wybuchy śmiechu. A sposób, w jaki z dialogami współpracuje rysunek, powoduje, że dłonie składają się do oklasków.
Lincoln zbiera dwa albumy serii. Na Zachodzie ukazało się do tej pory sześć. Niedosyt jest więc jak najbardziej zrozumiały, zwłaszcza, że pochłania się ten komiks diabelnie szybko. Oczywistością jest, że po jego lekturze nie raz do niego wrócicie. Ile to będzie razy - zależy jedynie od wydawcy. Oby jak najszybciej wypuścił na rynek drugi tom.
Lincoln. Scenariusz: Olivier Jouvray. Rysunek: Jerome Jouvray. Kolor: Anne-Claire Jouvray. Tłumaczenie: Katarzyna i Małgorzata Margo Sajdakowskie. Wydawca: Mroja Press 2011
Komiks możesz kupić klikając w poniższe linki:
Komiks drogi w połowie drogi! Tak się mają sprawy z Ksionzem. Marcin Rustecki właśnie skończył 50. planszę komiksu. Drugie tyle przed nami i wszystko wskazuje na to, że album będzie gotowy na jeden z przyszłorocznych dwunastu miesięcy.
Żywe trupy wylewają się na całe Stany Zjednoczone, wypływają z każdego zakamarka Atlanty i zżerają wszystko, co napotkają na drodze. Podobnie rozprzestrzenia się idea Roberta Kirkmana, któremu zeszyty komiksowe o zombiakach już nie wystarczyły. Najpierw zaraza opanowała serial, który z każdym kolejnym odcinkiem staje się coraz gorszy, teraz dopadła również sferę książkową. Gwoździem do trumny telewizyjnego tasiemca (przynajmniej dla mnie - wcześniej pisałem o tym przedsięwzięciu w pozytywach) było beznadziejne aktorstwo oraz w niewielkim tylko stopniu zaadaptowanie świetnego komiksowego pierwowzoru. Książkę natomiast ratuje fakt, że dopowiada ona jedynie losy jednej z postaci znanej z czarno-białych kart komiksu.
