"Miś Misza" - Kłudkiewicz

Autor: Dominik Szcześniak

Komiks Pawła Kłudkiewicza z krótkiej formy komiksowej, nadesłanej na jeden z konkursów odbywających się przy MFK ewoluował w pełnokrwisty, 48-stronicowy album w twardej oprawie. Nieznany twórca, wypatrzony przez egmontowskich skautów, dostał więc to, o czym wielu polskich rysowników marzy: znakomity start. Lepszy nawet od twórców "Jeża Jerzego", którzy zanim tego zaszczytu dostąpili, tułali się po pomniejszych zinach i wydawnictwach. Paweł Kłudkiewicz dostał gigantyczną szansę i wskazówki, jak jej nie schrzanić. Czy ją wykorzystał?

Wskazówki dotyczyły równowagi. Komiks, wiszący na wystawie w Łódzkim Domu Kultury raził brakiem złotego środka - plansze poupychane były tekstem, panował na nich kompozycyjny chaos, w związku z czym jego lektura nie należała do najprzyjemniejszych. Ze świadomością tych mankamentów Paweł Kłudkiewicz zaczął tworzyć pełnometrażowy album. Z tą samą świadomością redaktor narysowany przez niego album zaakceptował, a wydawca opublikował. I niestety, nikt nie zdał tego egzaminu. Nikt nie nauczył się na błędach, które Kłudkiewicz popełnił w krótkiej konwentowej formie.

"Miś Misza: Oxygenesis" jest komiksem rozbuchanym, dającym reflektorami po oczach i nakazującym czytelnikowi brnięcie przez szereg miałkich metafor i nawiązań do popkultury. "Świat rozlazł się w szwach jak nylonowe gacie na kwaśnym deszczu" - takim porównaniem rozpoczyna się historia, w której ciężko wskazać głównego bohatera oraz główny wątek. Te istotne kwestie giną w gąszczu podobnych grafomańskich zwrotów, które autor stosuje na każdej planszy, starając się zmieścić jak najwięcej słów na każdym, nawet najmniejszym kadrze. Intertekstualność, zastosowana w albumie, zdaje się być swawolna i łatwa do wychwycenia - na jednej z pierwszych stron (kadr z Miszą w towarzystwie książek Joyce'a, Chandlera i Dicka) Kłudkiewicz sygnalizuje jakim językiem będzie mówił jego bohater, jak długą podróż odbędzie i jak różnorodne perypetie go spotkają. Nie wspomina niestety, jak bezcelowe będzie to wszystko i jak bardzo wszystkie te stylizacje mu nie wyjdą.

Hołd, jaki autor mógł złożyć chociażby Tadeuszowi Baranowskiemu (patrz: ostatni kadr komiksu i ogólny "duch" unoszący się nad nim) w tak kiepsko skonstruowanym albumie stał się raczej profanacją. Tekst dominuje, ale jest to tekst bez polotu. Szarpane dialogi i wyskakujące znikąd postaci sprawiają wrażenie komiksowego zappingu. Gwoździem do trumny są strzałki wskazujące w jaki sposób czytelnik ma śmigać po kadrach. U nestorów polskiego komiksu takie zabiegi pojawiały się często i były czymś uargumentowane. W "Misiu Miszy" pojawiają się tylko dlatego, że rysownik zdaje się gubić wątek i mieszać kolejność kadrów.

Mimo niezbyt pozytywnego tonu niniejszej recenzji, jest coś, co Paweł Kłudkiewicz w "Misiu Miszy" zrobił naprawdę świetnie: pokolorował ten komiks w taki sposób, że przegląda się go z prawdziwą przyjemnością, a błędy w kresce widać jedynie w sytuacji wgłębienia się w dany kadr.

"Oxygenesis" to zmarnowana szansa i debiut, który został wypuszczony na szerokie wody zdecydowanie zbyt wcześnie. Nawet zagrywka z tytułem ("Jeż Jerzy" - "Miś Misza") komiksu Pawła Kłudkiewicza w żaden sposób nie ratuje, a wręcz stawia go na pozycji przegranej. W związku z powyższym, napis z okładki komiksu - "odcinek pierwszy" - traktować można jako próbę przestraszenia odbiorcy. Choć z drugiej strony, gorzej już być nie może. Jeśli Paweł Kłudkiewicz da sobie dużo czasu i do świetnej kolorystyki dołączy umiejętność komiksowego rzemiosła to kto wie? Może "Miś Misza 2" będzie hitem roku 2020?

"Miś Misza: Oxygenesis". Scenariusz, rysunki i kolory: Paweł "Pawka" Kłudkiewicz. Wydawca: Egmont Polska 2010