"The Extremist" - Milligan, McKeever

Autor: Dominik Szcześniak

Wrzesień 1993 roku to jeden z miesięcy, które przypadły na okres rozkwitu imprintu wydawnictwa DC, znanego jako Vertigo. Wówczas to na łamach "Hellblazera" zgorszenie siali Garth Ennis i Steve Dillon, ostatnie zeszyty serii "Sandman" pisał Neil Gaiman, a w samym środku publikacji był DeMatteisowski "The Last One". Pośród tych seriali, produkowanych przez słynne nazwiska i fundujących czytelnikom nowe spojrzenie na komiks, swój "złoty wiek" przeżywał brytyjski twórca komiksu, znany z tego, że... nie jest znany. Peter Milligan, bo o nim mowa, w odróżnieniu od swoich kolegów z Wysp Brytyjskich - Alana Moore'a, Neila Gaimana, czy Gartha Ennisa - nie afiszował się wszędzie ze swoją twarzą i poglądami. Cichemu, skromnemu i niewiadomo jak wyglądającemu autorowi nie przeszkodziło to jednak stać się jednym z najznakomitszych scenarzystów swojego pokolenia. We wrześniu 1993 roku kończył się cykl wydawniczy rewelacyjnej Milliganowskiej "Enigmy", a chwilę wcześniej półmetek zaliczyła jego seria "Shade, The Changing Man". W tym samym miesiącu pojawił się jeszcze jeden komiks Petera Milligana. Jego tytuł to "The Extremist".

Określany jako "thriller erotyczny", czteroodcinkowy komiks, pozwalał zajrzeć czytelnikowi w głąb dusznych podziemi San Francisco, będących azylem dla członków tajemniczego stowarzyszenia, dowodzonego przez ekscentrycznego Patricka, a utrzymywanego w ryzach przez tytułowego Ekstremistę. Zadaniem odzianego w skórzany kostium Ekstremisty było między innymi podsycanie perwersyjnych praktyk członków stowarzyszenia. Wystarczyła sama jego obecność, bądź świadomość tej obecności, by Ekstremista spełniał swą rolę. Wystarczyło lekkie złamanie zasad stowarzyszenia, by z produkującego podniety, skórzanego fetyszysty, zamieniał się on w bezwzględnego mordercę. Czym konkretnie jest stowarzyszenie - tego, czytelniku się nie dowiesz. Podobnie, jak tego, jaka jest jego historia i jakie są jego struktury. Jedyne, co scenarzysta nam daje, to bardzo ogólną wiedzę na temat tej niezwykle niszowej organizacji i imiona kilku głównych bohaterów.

Oraz opowieść.
Fenomenalnie skrojoną z losów czworga ludzi opowieść o poszukiwaniu tożsamości, manipulacji, przemianach, pożądaniu i zemście.

"Ekstremista nie jest osobą. Ekstremista nie jest stanem umysłu. Ekstremista jest stylem życia" - te słowa, podkreślane przez zafascynowanego markizem de Sade Patricka, implikują zdarzenia rozgrywające się na kartach komiksu. Milligan za przykładem tytułowej postaci stawia pytanie o maksymalne ekstremum, do jakiego człowiek może się posunąć. Kostium Ekstremisty przywdziewają trzy kolejne postaci dramatu i każda z nich okazuje się mieć różne predyspozycje do prowadzenia tego "stylu życia". I choć czytelnik, śledząc losy Jacka Tannera oraz jego żony Judy, wydaje się być pewien kto jest bohaterem komiksu, w ostatecznym rozrachunku bohaterem tym okaże się funkcja. Idea. Fetysz.

Streścić ten komiks i nie zdradzać smaczków w nim zawartych, przez wzgląd na zabiegi formalne scenarzysty, jest niezwykle ciężko. Dość powiedzieć tyle: Jack Tanner pełni funkcję Ekstremisty w podziemnym stowarzyszeniu ludzi, nie stroniących od seksu, przemocy i wszelkich połączeń jednego z drugim. Mentorem Tannera jest Patrick, który pragnie całkowitego przekształcenia Jacka w Ekstremistę i kompletnego wyeliminowania czynnika ludzkiego, jaki w nim istnieje. Czynnikiem tym jest jego życie rodzinne - ogromne znaczenie w życiu Jacka ma bowiem fakt, że po zaszlachtowaniu kolejnego "niewiernego" członka stowarzyszenia, może sobie wrócić do schematycznego życia ze swą żoną Judy. Pewnego dnia ta dwubiegunowa sielanka się kończy. Ktoś zabija Jacka. Kierowana żądzą zemsty Judy, przywdziewa strój Ekstremisty, by znaleźć zabójcę...

Milligan przedstawia zdarzenia z perspektywy kilku osób. Wybiega do przodu w czasie akcji, by za chwilę cofnąć się w nim dość znacznie. W tym chaosie jest jednak fenomenalna metoda, ponieważ dzięki niemu komiks zyskuje płynność. Poza świetnymi dialogami, w pracy scenarzysty warto zwrócić uwagę na prowadzenie narracji: w pierwszej osobie operują tutaj trzy różne postaci. Wniknięcie w ich psyche pozwala nam nie tylko poznać różne spojrzenia na te same sprawy, lecz również bardzo dobitnie ukazać ich przeżycia, myśli oraz co najistotniejsze dla całego komiksu - przemiany. Skutkiem tego "The Extremist" jest jednym z najbardziej sugestywnych obrazów mierzących się z ogranym tematem "Kim jestem?", "Jakie jest moje prawdziwe "ja"?".

Abstrahując od tego zaangażowanego aspektu scenariusza "The Extremist" jest również świetnym, jak wspomniano wcześniej w tekście, thrillerem erotycznym, który trzyma w napięciu i którego każdy odcinek kończy się fantastycznym cliffhangerem.

Zadania zilustrowania serii podjął się Tedd McKeever, którego prace w roku 1997 były przez polskich czytelników "Batmana" odsądzane od czci i wiary. "Machiny" i krótki epizod w "Batman Black & White", będące próbami wprowadzenia na rynek komiksów superbohaterskich historii nieco bardziej ambitnych, okazały się być strzałem w próżnię. "The Extremist" utrzymany jest w podobnym stylu, co tamte komiksy. Charakterystyczna kreska i oryginalne, nieregularne kadrowanie okazały się być idealnymi dopełniaczami szokującego scenariusza Milligana. Powstał komiks zapadający w pamięć i zachęcający do kolejnych lektur, przy których za każdym razem można odkryć coś nowego.


"The Extremist" 1-4. Scenariusz: Peter Milligan. Rysunki: Ted McKeever. Kolor: Tom McCraw. Wydawnictwo: DC Vertigo. Data wydania: wrzesień - grudzień 1993r.